هشیاری

خرابی من از سختی گل بود یا لرزش دستان تو؟!

نمی دانم ای سازنده!

تنها می دانم

دیگرمرا با باغ های انگورت کاری نیست

من هنوز مست آن سیب نیم خورده ام که فرشتگانت از رشک، گاز زده بودند

تو

خورشید فرومی رود

که فردا برای تو برآید بانو

این یک شعر عاشقانه نیست

نشان به آن نشان که هزار خورشید در نگاه تو زندانی است...

امید

پیش از شکستن

1

چه تنها شده ام

امشب

بانو

امشب

پشت پنجره چیزی نیست

شده است آینه ی سقف

به کتاب هایم هم

- خواندن نمی دانم امشب -

امیدی نیست

2

با من گریه می کنی؟

3

نه!

تاب اشک تو را ندارم بانو

گرچه لبخندت نیز آرامم نمی کند امشب

تنهایم بگذار

امشب مهربانی تو کار دست دلم می دهد

4

چقدر بی خاطره ام

 

آن وقت ها هم شب بود

آن بالا ماه بود

و تو نزدیک تر بودی

صدایم به تو می رسید

چشم هایت را بهتر می خواندم

این همه تنها نبودم

این همه

آدم دور و برم نبود

چشم هایم

چشم هایم

چشم هایم بانو

می سوزند

می سوزند

می سوزند

تنهایم بگذار

تنهایم بگذار

تنهایم...

بانو

 

تماشا

پنجره ها

همه نزدیک

پشت هر پنجره

یک کودک

 من

همیشه در زندان

یادت هست بانو

 می گفتی:

"زندانبان همیشه زندانی است"

آرزو می سازم

رویا می بینم

می گریم

قاتی خاطره هایی می شوم که از من خالی است

گاهی در حسرت یک پنجره می میرم

خسته ام از این همه

دیدن

چه کسی
چه کسی می داند بانو؟!

کیمیاگر- 2

اما بعضی از آنها کمی بیشتر وقت می برد که بیدار شوند.پسر یک به یک آنها را با نام خواند و با عصایش تکان داد.او همیشه اعتقاد داشت که گوسفند ها می توانند زبانش رابفهمند. پس، گاهی بخش هایی از کتاب هایش که احساسی را در او برمی انگیخت، برایشان می خواند یا زمانی دیگر، از تنهایی و شادی یک چوپان در دشت ها برایشان می گفت. گاهی اوقات که ازروستایی می گذشتند، چیزهایی که درآن دیده بود را برایشان توضیح می داد.

اما در چند روز گذشته او تنها از یک چیز برایشان حرف زده بود: یک دختر؛ دختریک بازرگان که در روستایی که حدود چهار روز دیگر به آنجا می رسیدند، زندگی می کرد. او تنها یکبار، سال پیش به آن روستا رفته بود.بارزگان صاحب مغازه ی خشکبار بود و همیشه می خواست که پشم گوسفندان در حضورش چیده شود، چرا که نمی خواست گولش بزنند. دوستی درباره ی مغازه به او گفته بود و او گوسفندانش را آنجا برده بود.

پسر به بازرگان گفت:" من احتیاج دارم کمی پشم بفروشم".

مغازه شلوغ بود، و مرد از چوپان خواست که تا بعد ازظهر صبر کند. برای همین پسر روی پله های مغازه نشست و کتابی از کیسه اش در آورد.

" نمی دانستم چوپان ها بلدند بخوانند." این را صدای دختری پشت سرش گفت.

دختر از نوع دختران منطقه ی اندلس(1) بود، با موهای سیاه لخت، و چشمانی که فاتحان شمال افریقا(2) را تداعی می کرد.

" من اغلب از گوسفندانم بیشتر از کتاب ها یاد می گیرم" او این گونه پاسخ داد. در طول دو ساعتی که آنها صحبت کردند، دختر به او گفت که دختر بازرگان است، و از زندگی اش در روستا گفت، اینکه در روستا هر روز مثل روزهای پیش است. پسر برای او از ییلاقات اندلس گفت و خبرهایی از شهر هایی که در آنها توقف کرده بود. این نسبت به حرف زدن برای گوسفندها تغییر دلپذیری بود.

----------

1- Andalusia

2- Moorish conquerors

فروریختن یک کوه

- دست های من بی پایان است بانو...
  
 
 
 
 
 
- افسوس!
  

نگاه نزدیکی داری شازده!

کیمیاگر- بخش نخست

پائولو کوئیلو خیلی زود در ایران هم مانند دیگر جاهای دنیا شناخته شد، گرچه ایرانی ها به خاطر برداشت هایی که از کتاب های مولوی داشت و در کتاب هایش به آنها اشاره نکرد، از او رنجیدند. این برگردان نسخه ی انگلیسی کتاب Alchemist با ترجمه ی Alan R. Clarke است.

نام پسر سانتیاگو(1) بود.گرگ و میش به تاریکی می زد که پسر با گله اش به کلیسای متروکه ای رسید. سقف مدتها پیش فروریخته ، و چنار تنومندی در جایی که زمانی محل نگهداری اشیای مقدس بود روییده بود.
تصمیم گرفت شب را آنجا بگذراند. مطمئن شد که همه ی گوسفندها از در مخروبه وارد شدند، سپس چند تکه تخته در مقابل آن قرار داد تا گله در طول شب سرگردان نشود.گرگی در منطقه نبود، اما یک بار حیوانی شب هنگام گم شده بود و پسر مجبور شده بود تمام روز بعد را به جستجویش بگذراند.
کف زمین را با کتش جارو کرد وبا کمک کتابی که به تازگی خواندنش را تمام کرده بود، به جای بالش، دراز کشید.با خودش گفت که باید خواندن کتاب های قطورتری را شروع کند: آنها دیرتر تمام می شوند، و بالش های راحت تری می سازند.
هنوز تاریک بود که بیدار شد و نگاه کرد، او توانست ستاره ها را از میان سقف نیمه ویران ببیند.
با خودش فکر کرد، می خواهم کمی بیشتر بخوابم. آن شب همان رویای هفته ی پیش را به خواب دیده بود و یک بار دیگر پیش از آن که به پایان برسد، بیدار شده بود.
برخاست ، عصایش را بالا برد و شروع کرد به بیدار کردن گوسفند هایی که هنوز خواب بودند. او می دانست ،کمی پس  از بیدار شدنش، بیشتر گله اش نیز به حرکت در می آیند. گویی  نیرویی اسرارآمیز زندگی اش را با  زندگی گوسفندانی که دو سال گذشته را با آنها گذرانده بود و آنها را به جستجوی غذا و آب میان ییلاقات رهبری کرده بود، پیوند می داد.زیرلب گفت" آنها جوری به من عادت کرده اند که برنامه ی زمانی مرا می داند".لحظه ای به فکر فرو رفت، دریافت که ممکن است جور دیگری باشد: او دارد به برنامه ی زمانی آنها عادت می کند.

-----------

1- Santiago

زندگی

این مطلب را به دعوت  استادم انسان بزرگ 
و براساس فراخوان رهروزندگی  وبلاگ رودرانر نوشتم.

 آره، من می شناسمش، خودشه.همون چشم ها، همون نگاه.با سرعت به من نزدیک می شد. هیجان زده بودم. چیزی توی دستش بود.
یکباره، کلی خاطره برام زنده شد. هنوز یه بچه بودم با دو خواهر و یک برادر دیگه! با پدرش اومده بود.یه پسربچه ی کوچیک با موهای طلایی بلند، و چشمای براق و کنجکاو. راستش یادم نیست چی پوشیده بود. اخه ما خانوادگی به چشم ها و نگاه ها علاقه مندیم. چشم ها همه چیز آدم ها را رو می کنه! فک کنم واسه همین از این عینک سیاه ها میزارن. یک کاسه ی کوچیک دستش بود. گوشت و استخوان ته مونده ی غذا. پدرش گفت:«نترس، برو جلو». و پسرک آروم جلو اومد. با نگاهی مهربان و کمی ترس کودکانه آروم کاسه را خالی کرد جلوی نگاه من. یه نگاه بهش انداختم و شروع کردم به خوردن. بقیه هم اومدن.برادر خواهرامو میگم. پسرک می خندید. بالا پایین می پرید. به ما نگاه می کرد بعد به پدرش و مرتب می گفت:«بابا میخورن! بابا میخورن! من بهشون غذا دادم»«آره پسرم»...
دیگه خیلی بهم نزدیک شده بود. خواستم دمم را تکون بدم، بهش بگم که می شناسمش که یکباره پهلوم تیر کشید. نگاه کردم دیدم سنگ دوم هم داره میاد. یک کم عقب رفتم و با چشمای خیره نگاش کردم. اما سنگ بعدی اومد. فک می کنم آدم ها نگاه ها تو خاطرشون نمی مونه. آروم فرار کردم و چند بار رومو برگردوندم عقب.اما باز هم دنبالم بود. اینقد غرق نگاش شده بودم که متوجه دو تا بچه ی دیگه ای که همراش بودن نشده بودم. هنوز دنبالم می دویدن. با سر و صدای انسان های شکارچی اولیه! سنگ بعدی او مد. جاخالی دادم. دیگه بی خیال پشت سر شدم. با تمام وجودم شروع کردم به دویدن. خیلی دور شده بودم. دیگه صداشونو نمیشنیدم. رفتم پشت یه تپه ی کوچیک دراز کشیدم. نفس نفس می زدم. تمام بدنم درد می کرد. شروع کردم به لیسیدن زخمام. یکی از سنگها بد جور پهلوم را خراش داده بود. چشمامو بستم. شاید بتونم اینجا کمی استراحت کنم.
خاطره ها دوباره اومدن سراغم...
آروم  توی کوچه راه میرفتم که یه پسر بچه منو دید. من نگاهش کردم. پسر بچه شروع کردن به گریه کردن ودویدن. من دنبالش رفتم. می خواستم بگم ... گرچه می دونستم اون زبونمو نمی فهمه. اما ما خانوادگی عاشق بازی کردنیم. اون می دوید و من هم دنبالش با سر و صدا و شادی. که یکباره سنگی بهم خورد. پسربچه خودشو انداخت تو آغوش پدرش. نفس نفس میزد. دلم به حالش می سوخت.کمی دورتر وایسادم و دمم را تکون  دادم. می خواستم بگم من کاری نکردم.« نترس پسرم. ترس نداره که. بیا این سنگو بگیر. بزنش. نترس. بزن». من گیج بودم و فقط نگاه می کردم. پسرک ترسون و لرزون یک سنگ زد اما افتاد جلوی پام. «محکمتر» و... سنگ بعدی خورد به پام. با ناله ای در رفتم. دیگه کنجکاوی فایده ای نداشت.
توی همین خیالات بودم که یکباره حس کردم. موهام داره خیس میشه. تا اومدم خودمو تکون بدم که آب موهامو بپاشم به اطراف، سوزشی عمیق را توی پشتم حس کردم. ترسیدم. کمی از تپه دور شدم. به بالا نگاه کردم. سه تا پسربچه بالای تپه می خندیدند. و دوباره باران سنگ. دوباره شروع کردم به دویدن. دیگه پشت سرم را نگاه نکردم. خیلی که دور شدم، برگشتم به سمت تپه. پسر بچه ها هنوزم بالای تپه بودن.

چند ماه بعد با یک ماشین تصادف کردم. یک پامو از دست دادم. شدم یک سگ شل.

حالا یه گوشه نزدیک خونه های آدم ها درازمی کشم.یه روز یه دختر بچه با مامانش اومد و ته مونده های غذاشو برام آورد. یه روز هم یه پیرزن... .

میگن این روزابا تفنگ افتادن به جون سگ ها. شهرداری جایزه گذاشته...

نفر دوم

از وقتی به خاطر دارم، همیشه یه دوست نزدیک در زندگی ام داشته ام.
هیچ گاه خیلی تنها نبوده ام؛
و هر وقت هم تنها شده ام، خیلی زود کسی در مسیر زندگی ام قرار گرفته است.
و خوشبختانه همه،  دوستانی بوده اند که همیشه می شود رویشان حساب کرد.
با وجود این همیشه یک مشکل بزرگ وجود داشته است
مشکلی که فهمیدنش وقت زیادی از من گرفت
قضیه خیلی هم پیچیده نیست
هر وقت خواسته ام لباس یا عطر بخرم دوستی داشته ام که در این باره خیلی از من آگاه تر بوده است.
هر وقت خواسته ام در زمینه ی کاری ام گامی بردارم، دوستی داشته ام که بتوانم از او کمک بگیرم.
هر وقت خواسته ام به فلسفه ی زندگی ام بیندیشم، یک دوست فیلسوف داشته ام.
هر وقت دنبال پول در آوردن بوده ام، یک دوست تاجرپیشه با طرح های جالب داشته ام.
و همین طور خیلی چیزهای دیگر...
راستش من توی خیلی از این چیزها خودم هم  خوب هستم؛
- حتا گاهی بهتر از دوستانم -
اما همیشه به دوستانم اعتماد کرده ام.
همیشه نفر دوم بوده ام.
آنقدر که نفر دوم بودن جزیی از شخصیت من شده است.

 دوست داشته ام شاگرد دوم باشم!
اگر توی جمعی خواسته ام حرفی بزنم، همیشه منتظر بوده ام که نفر اول حرفش را بزند تا نوبت من برسد.
همیشه فکر کرده ام یک معاون از یک مدیر بهتر است و توجیه کرده ام که مسؤولیت کمتری دارد.
و باز هم همین طور خیلی چیزهای دیگر...

حالا من مشکلم را فهمیده ام و برای خودم نسخه نوشته ام:

 خود خواه باش

 خود خواه باش

 خود خواه باش

ت ن ه ا ی ی

.
تنهایی
نواختن موسیقی دستان خویش
چشمان بسته
بی قراری سرانگشتان
مو ج های در هم آمیخته ی صدا
هوا دورتر
دیوراها دورتر
پنجره ها دورتر
.
پناه آورده ام به غار
از شکاف دیوار ها آب زبانه می کشد!
فرو خواهد ریخت
بگریزیم
پناه بریم به رود
گیرم که باران گونه ها مان را خیس کند
دست کم تن ها مان را درسته از آب می گیرند
.
شب
آتش بی قرار تر است
یا چشمان من
حکم
از این قرار نبود
تنهایی
چند نفس مانده تا تو
بانو
.

.

جیغ

بگذار خود را بیاویزم از این درخت سیب
اینجا
درختان
همه
میوه ی ممنوعه می دهند

خوشبخت ها نمی دانند
دیگران
یا شاعرند
یا دیوانه
یا پیامبر

افسوس!
دست های این سه تهی است

بگذار خود را بیاویزم از این درخت سیب

تا این بار مرا آواره ی کدام سیاره کند
سرنوشتی که من و خدا و شیطان به اتفاق رقم می زنیم

-------
1- فیلسوف ها هم پیامبرند.

ترس

دیروز موهایت
امروز دست هایت
...
از فردا می ترسم
فردا
شاید
نگاهت را نیز از یاد برده باشم

خواب

چیزی به پایان نمانده است
همه پای چوبه های دار به انتظاریم
هیچ کس تقلایی نمی کند
افسراعدام دلش به حال من می سوزد
- تو خطای بزرگی نداشته ای. شاید بشود کاری کرد.
می رود...
من اما آماده ام
آرامم و منتظر
به گردنم فکر می کنم
و فشاری که طناب بر آن می آورد
طناب را می بینم و تار و پود به هم ریخته اش را
که برای فشردن گردنم تلاش می کند
بالاخره خواهم فهمید بعد از مرگم چه خواهد شد
کمی امید وار می شوم به ماندن بیشتر
بعد دوباره خیره می شوم به چوبه ی دار
از داشتنش حس خوبی دارم
پدر می گوید:
- خوش به حالش، مرگ خوبی داشت
آرامم
 سبک تر می شوم
انگار همه چیز پای چوبه ی دار اتفاق نمی افتد
کنجکاوی تمام وجودم را فراگرفته
امیدوارم
چشم هایم هنوز ازگریه های دیشب گرم است
و انگار آنقدر خوابیده ام که هرگز خسته نخواهم شد
افسر اعدام دیرکرده است
باید جانشینی داشته باشد اینجا
به مرگم امیدوارتر می شوم
و به پس از آن بیشتر
چیزی به پایان نمانده است

پای چوبه های دار
همه به انتظاریم
همه امیدوار
...

دریا

چیزی که مرا شاد می کند، وجودی است که در من نمی گنجد، پایان نمی گیرد، دوباره نمی شود و همیشه رازی برای شناختن دارد.

اگر کلید های پیانو بی انتها باشند...

" وقتي چيزي شروع مي شود، بايد پايان هم داشته باشد. اين يه قانونه ، براي همه ، حتي خدا ! . . . اما خدا چون آغازي نداشته ، پاياني هم نداره . وقتي مي دوني كجا بايد بري ، تا كجا بايد بري ، احتياجي به پرسيدن نداري . وقتي مي دوني با چي سير مي شي و هدفت چيه ، اونوقته كه خودت زمان مرگ خودتو تعيين مي كني . وقتي مي دوني به پايان رسيدي ، ديگه ادامه نمي دي ، حتي اگه بدوني همه مي خوان ادامه بدي ، اونجا آخر كاره و تو برنده اي . تو خودت بازي خودت رو تموم كردي . وقتي با چيزي كه پايان داره زندگي كني ، وقتي به چيزي كه انتهايي داره فكر مي كني ، لذت مي بري و نمي خواي كه از اون فراتر بري ، مي خواي همون جا ساكن بموني ، بدون كوچكترين تكوني . اين خوشبختيه . وقتي تو كارت انتهايي نداري ، وقتي تو زندگيت پاياني نداري ، چطور مي توني داستان زندگيت رو بنويسي ، چطور مي توني آهنگ بسازي ، وقتي كيبورد پيانوت بي نهايت كليد داره . اين انسانه كه انتهايي نداره . براي كارهاش ، براي تلاشش و براي بهتر بودن"

"اين تويي كه بي‌انتهايي، و با اون كليدها آهنگي كه مي‌سازي بي‌انتهاست"  

The Legend of 1900  by :  Guiseppe Tornatore

 []

خسته ام
از آدم ها
آدم هایی که می آیند
و می روند
به آرامی
و به شتاب

 []
چه دنیای بزرگی!
خوانی گسترده برای شناختن!

 پر از کوه ها و دشت ها
بابونه ها و شقایق ها و پامچال ها
بلوط ها وبنه ها
کفشدوزک ها و سنجاقک ها و شپ پره ها

و پر از آدم ها

آدم هایی که می آیند
و می روند
به آرامی
به شتاب

[]
دوباره برایم رویایی بساز
نگاهی
سکوتی
لبخندی
سلامی

مرا راهی کن
جایی دور از اینجا
دور از روشنی
دور از بیداری
دور از آدم ها
آدم هایی که می آیند
آدم هایی که می روند
آرام
شتابان

[]
I don't have enough time to know all the world
I don't have enough time to know you too
I have some time
Let me, spend it for you

[]
خسته ام
خسته ام بانو
از آدم ها
آدم هایی که می آیند
آرام
آدم هایی که می روند

شتابان...

First Day

 دو تا دست
دو تا پا
چشما، گوشا، بینی،...
خوبه
آره مثل اینکه همه چی درسته.

خوش اومدی
یه کم بزرگتره
یه کم سرده،
اما خب، آفتاب که در بیاد گرم میشی!
چشماتو آروم باز کن
نترس
فقط اولش ممکنه یه کم نور چشماتو بزنه
عادت می کنی
گشنه شدی
تشنه شدی
خودتو خیس کردی
فقط گریه کن.
الان یه خرده بامزه ای
بزرگتر که بشی ...
چی؟
عجله نکن
اره
راه هم میری
حرف؟
اره حرف هم میزنی
چی؟
وای چقد سوال می پرسی
نه
خیلی هم بزرگ نیس
خب خیلی چیزاش تکراریه
خودت می فهمی
یکی دیگه اومد
من باید برم
راستی دختری!
از کجا فهمیدم
خب جولابات صولتیه دیگه!

...

Borders

جایی فرسنگ ها دور از هر آبادی، دور از آدم ها، توی صحرای آفریقا!
آنتوان می دانست شازده کوچولو را کجا روی زمین پیاده کند
-
-
-
تصور کنید! شازده کوچولو از آسمون یکراست می افتاد جایی توی خاورمیانه مثلاً کابل، بغداد، غزه ، یمن یا تهران...
اون وقت...
شما فکر می کنید قصه ی شازده کوچولو چگونه می شد؟!